Ardahan
Çocukluğumun hint masallarıyla süslenmiş kutlu hatırası
Elele tutuşmuş
Saçları kurdelalı çift örgülü
Kürt ve Türk kızı
Kavuran Ağustos gülümseyen bir dağ
Ve ilk ders sosyalizm
Anam
Bembeyaz leçeğinden dualar damlayan
Bir kadındı
Saçlarını ve bileklerini bilmem
Babam
Gaz lambası ışığında hep Kur’an okuyan
Bir ömürdü
Leyla’sı namaz
Ve dişlerinin parlaklığıydı aklımda kalan
Bir de
Alfabemiz bir gecede öldü ve gömüldü
Ertesi sabah elimize
Bir başka ölüyü verdiler oğul
Demişti
Ardahan
Ben
Zincirlerde bir aslan
Sen hala gülümseyen bir dağ
Ben
sıcak iklim acılarıyla dağlanmış harabe bir şehir
Sen
Buz kalıplarıyla yoğrulan bir yoksulluk
Hangimiz sensin
Hangimiz sendendir
Ardahan
İçimin sıcaklığı senin kağnı gıcırtılarındandır
Ölümü öldürüp
Dağları sırtıma vurup
Dağlarına tırmanırken duyduğum ses
Ve gürleyen göğün şahdamarımda atarken
Ve Akif’in Dirvas’ı beynimdeki sosyalisti öldürdüğünde
İkimiz de on dokuz yaşındaydık
Sonra kolumdan tutup kaldırdığında
Bir Ardahan türküsüydü
Nabızlarımda gurbet gurbet vuran
Kılıç gibidir rüzgarların
Artvin’den vurur
Yağmurların hışırdayarak gelir çam kokularıyla
Göle’den
Ve omuzları düşüren tükenmişliğiyle
Kanları dudaklarında kurumuş yüzleri güneş yanığı
Mert çocuklar
Ahıska’dan Kafkasya’dan Ortaasya’dan
Göç göç dökülürler tipili yollarına
Yolların damarlarıma damarlarım yollarına sevdalanmış
Olmuşsa mezarlarında hercümerc
Hangimiz sensin
Hangimiz sendendir
Ardahan
Şimdi ben
Esvapları gün ışığıyla yıkanan bir adam
Sen
Halaylarda dizleri toprağa vuran ustura gibi bir delikanlı
Ben
Takkesini başında unutup Köprüden geçerken
Jandarma dipçiği ile yaralanmış bir adamın oğluyum
Karyatağı dağının dibindeki köyden
Yorgun hüzünlü ve mutmain
Sen
Rüyalarına ince belli esmer kızlar giren bir Şahmaran
Hangimiz sensin
Hangimiz sendendir
Ardahan